IKKI XIL KASHFIYOT
Qo‘chqor NORQOBIL
Kichik hikoyalar
IKKI XIL KASHFIYOT
Ular samolyotda yonma-yon uchishardi. Dunyoning eng nufuzli anjumaniga borishayapti. Biri mashhur adib, biri kompyuterning yana bir mukammal rusumini yaratgan olim.
— Ijodimdan, eng avvalo, farzandim bahramand bo‘lishini xohlayman. Shuning uchun xonamni doimo ochiq qoldiraman. O‘qishga ishtiyoq uyg‘onsin,-- dedi adib..
Olim unga sinchkovona termuldi.
Va, tuyqus o‘n yashar o‘g‘lini eslab, seskanib ketdi; o‘z kashfiyoti --- kompyuterlar tizilgan xona eshigini berkitish uning ham yodidan chiqqan edi...
QAYG‘ULI JAVOB
— Hikoyangizni o‘qidim, muhtaram adib. Chindan ham hamma bolalar farishtami?
— Ha. Xayriyatki, ular hozircha odam emas, shunchaki bola, janob general.
— Bu nima deganingiz, hurmatli adib?
— Ular odamga aylangach, oralaridan tanklar, samolyotlar, bombalar o‘ta boshlaydi.
MOHIYAT
— Vasya, mayli, qurib ketsin, amakim aytgan o‘sha o‘q zavodiga ishga kirsang bo‘larkan.
— Nastya, esing joyidami? Axir, bizning farzandlarimiz bor-ku! Uchovi ham o‘g‘il!
— Nima qipti?!
— Axir, o‘sha o‘qlar baribir bir kuni otiladi-ku...
TARBIYA
— Tosh otsalar, qo‘rqma!
— Xo‘p!
— O‘qdan ham qo‘rqma!
— Xo‘p!
— Tuhmatdan ham qo‘rqma!
— Ho‘p!. Shunda men botir bo‘lamanmi, otajon?
— Yo‘q.
— Nega?
— Faqat qarg‘ishdan qo‘rq. O‘shanda botir bo‘lasan!