ЧОРАСИЗЛИК...

Негадир кўзларинг хаёлимдан кетмаяпти. Худдики ўша ўткир нигоҳинг кўзларим ичига жойлашиб олгандек. Тонгда ҳам, тунда ҳам, кунда ҳам тинмай таъқиб этяпти...

Ўшанда 3-босқич талабаси эдим. Тошкентдан Қаршига бордим. Бордиму сени яна шифохонага эканлигингни билдим. Онам билан бирга йўлга отландик. Сен ётган хонага кириб борганимда бир нуқтага тикилганча жиииим ўтирардинг. Мени кўрдингу, нигоҳинг тетиклашди. Умид билан қарадинг:

— Мени бу ердан олиб кетасан-аааа?!

— Агар бу ер сенга ёқмаётган бўлса, ҳа, олиб кетаман...

— Тезроқ олиб кет...

Ташқарига чиқдиму онам билан гаплашаётган шифокор олдига бордим. У ҳали рухсат беролмаслигини, муолажалар охирига етиши зарурлигини, уйда тобинг қочиши мумкинлигини айтиб тушунтирди...

Ўшанда шифохона йўлагидаги ойнадан кўчага қараб узоқ йиғлагандим. Сени олиб кета олмаганим учун ёнингга қайтиб киролмадим. Хайрлашмай, индамай, жим кетдим. Кетганда ҳам зил-замбил юкни елкамга ортгандек зўрға кетдим...

Акажон! Сен синглинг учун ҳамма нарсага тайёр эдинг. Ҳаётинг давомида синглингдан бир мартагина умид қилиб биргина шуни сўрадинг. Мен эса биргина шуни ҳам қила олмадим. Афсуски, ўшанда ёш эдим, содда ва ғўр эдим. Агар ҳаётинг жуда қисқа эканлигини билганимда эди, сени ўша пайтни ўзидаёқ олиб кетардим. Лекин бу хаёл кўнглимни бир бурчагига ҳам келмаганди. Сен билан бирга ўлимни ўйлаб бўлмасди, худди ҳозиргидек...

Йиллар ўтяпти. Улғайиб, кўпни кўряпман. Билимсиз шифокорларнинг нотўғри ташхисидан нобуд бўлаётган ёшлар, кексаларни ҳам. Балким, балким ўшанда сени олиб кетганимда ҳозир сафимизда бўлармидинг?!

Орадан неччи йил ўтяпти ҳамки, ўша нигоҳинг, умид билан қарашинг мени эзяпти, кўз ўнгимдан кетмаяпти.

Ишон, мен ўшанда имконсиз, чорасиз, чорасиз эдим. Ўша чорасизлик эса менга ҳозиргача тинчлик бермаяпти, худди ўша пайтдагидек...

Нилуфар ЖАББОРОВА,

журналист.