БИР КУНИ...

Февраль ойининг бошлари эди. Беш ёшли ўғилчам ёнимга келиб:

– Аяжон, энди сиз подвалга тушманг, хўпми?–деди ширингина жилмайиб.

– Вой, қўрқитма одамни, нима ертўладан илон чиқдими?– деб ҳайратланганимни кўриб ўғлим: "Йўқ, илон йўқ! Чақадиганмас, яхши нарса бор. Аммо кўришингиз мумкинмас," – деб қовоғини уйиб қўйди.

Ширинтойимни қулоғимга шивирлаб айтган гапи юрагимни яшнатиб юборди. Ўша пайтдаги моддий имкониятимиз ўзимга аён бўлгани учун, дадаси менга билдирмай, бирор керакли рўзғор буюмини олиб келиб яшириб қўйганига ишонмасдим. Одаммиз-да, хаёлим ертўлага тушиш бўлиб қолди. Пешин пайти ўғилчамни ухлатиб, дарҳол у тақиқлаган жойга югурдим. Қатор-қатор қилиб терилган тузламалар орасида бир тўп чиннигул (гвоздика) яшнаб турарди. Қизил, оқ, ҳатто сиёҳ рангдагиси ҳам бор эди. Шиша гулдон ичига солиб қўйилган гулларни силадим. Беихтиёр ўйга толдим. Умр йўлдошим байрамга совғага йиғиб қўйган пулига гул олибди, байрам арафасида гулларнинг нархи зиёд бўлишини билади-да... Яна бир кўнглим бизнинг қишлоқларда бундай гуллар сотиладиган дўконлар йўқ, шаҳарга йўли тушган бўлса олиб келгандир, деган фикрга келдим. Нима бўлганда ҳам бу гуллар бир ой яшнаб туришига ақлим етмасди. “Гулингизни кўрдим, шу гулни туҳфа қилган онингиз мен учун баҳор, байрам, дадаси, олиб чиқинг”, демоқчи ҳам бўлдим. Аммо бармоғини лабига босиб, ҳар куни бир марта сизга зўр сиримиз бор, дейдиган болачамнинг қувончини бўлгим келмасди. Ҳар куни тонгда ҳам, тунда ҳам гуллардан хабар оламан. Сувини янгилаб бир чимдим шакар солишни канда қилмайман. Ғунчалари очилиб кундан-кунга чиройга тўлиб бораётган гуллар менинг дугонамга, қувончимга айланганди. Хуллас, биз кутган 8 март ҳам келди. Эрта тонгда юз- қўлини ҳам ювмай, дадаси билан етаклашиб чиқиб кетган ўғилчам эшикдан кириб: “Аяжон, аяжоним, кўзингизни юмиб туринг, бизнинг байрамга зўр совғамиз бор”, деди. Кўзларимни очиб гулларни кўргач, севиниб йиғлаб юбордим. Мен у гулларни кўргандим, билгандим, парвариш қилгандим. Аммо киссасидаги бор пулига гул харид қилиб, пиёда ишга қатнаб юрган умримнинг йўлдоши, боғчага кетишда ҳам, қайтганида ҳам ертўла томонга югуриб кетадиган дилбандимнинг кўзида ҳеч қачон бундай қувончни кўрмаган эдим.

Дўсту ёрларим, шогирду фарзандларим кўўўп гуллар туҳфа этишади, табрикларга бурканган онларим учун Роббимга қуллуқ қиламан... Аммо ўша кунги покиза қалб, ёниб турган меҳрли кўзларни ҳеч унутолмайман.

БАЙРАМИНГИЗ МУБОРАК БЎЛСИН, АЗИЗ ОПА-СИНГИЛЛАРИМ!

Мунаввара УСМОНОВА - Саодат журналининг Бош муҳаррири, Ўзбекистонда хизмат кўрсатган маданият ходими, шоира.