БИР КУНИ…

Мунаввара УСМОНОВА

БИР КУНИ…

Ўшанда биринчи синфда ўқирдик. Мактабда Янги йил байрами тантанаси бўлди. Ҳаётимизда илк марта катта байрамдаги иштирокимиз бўлгани учун жуда қувондик. Аммо тадбир бошловчисидан: “Ҳаво иссиқ бўлгани учун Қорбобо ўрмондан келаётиб эриб кетибди”, деган хабарни эшитиб ҳаммамиз хафа бўлдик. Мактабдан берилган таътил кунларида оғир қопда совға кўтариб келаётган саховатли бобо кун иссиғидан эриб кетганини ўйлаб юрагим ғашланиб юрдим. Келаси йил янги йил яқинлашгани сари ҳамма болаларнинг кўзи осмонда. Яна қуёш чиқиб кунлар исиб кетса, Қорбободан айрилиб қолишдан қўрқиб пичирлаб дуолар қиламиз. Бир куни дарс пайтида синфимиздаги эркатой қиз Хайрихон хиққиллаб йиғлаб қолди. Сабабини сўраган устозга: “Эртага байрам, қор ёғмади. Қорбобомиз яна эриб кетади”, деди. Бир-иккимиз унга жўровоз бўлдик. Аввалига жилмайиб турган устозимиз бошимизни силаб юпатишга тушди. Бу гал иссиқ бўлса ҳам келади, йиғламанглар, ҳамма болаларга совға олиб келади. Эримайдиган Қорбобони чақирамиз, ҳамма чиройли кийиниб келсин. Қорбобо билан бирга рақс ўйнаймиз”, деди.
Биз кутган ҳаяжонли кун келди. Биз тенги болажонлар чор-атрофга қараб кимнидир кутишарди... Шунда соқоллари кўксига тушган, ялтироқ чопонлари ўзига ярашган Қорбобо даврамизга кириб келди. Қувнаб рақс ўйнадик. Совғалар улашди. Энг ёдимизда қоладиган байрам бўлди. Таътил тугаб мактабга қайтдик. Ҳамма ўз уйида бўлиб ўтган байрам, меҳмонлар, совғалари ҳақида тўлиб-тошиб гапирарди. Бир чеккада индамай ўтирган устозимизнинг қизи Гулсаранинг ёнига бордим. “Сен нега гапирмаяпсан, нимадан хафасан?” дедим. У кўзига ёш олиб: “Дадам байрамга деб йиғиб юрган пулларига совға олибди...” деди. Шунда Қорбобонинг устозимизга ўхшаган чеҳраси кўз олдимга келди...
Меҳрибон устозимиз Тожирали Дадажоновнинг охиратлари обод бўлсин!

Munavvara USMONOVA

BIR KUNI

O‘shanda birinchi sinfda o‘qirdik. Maktabda Yangi yil bayrami tantanasi bo‘ldi. Hayotimizda ilk marta katta bayramdagi ishtirokimiz bo‘lgani uchun juda quvondik. Ammo tadbir boshlovchisidan: “Havo issiq bo‘lgani uchun Qorbobo o‘rmondan kelayotib erib ketibdi”, degan xabarni eshitib hammamiz xafa bo‘ldik. Maktabdan berilgan ta’til kunlarida og‘ir qopda sovg‘a ko‘tarib kelayotgan saxovatli bobo kun issig‘idan erib ketganini o‘ylab yuragim g‘ashlanib yurdim. Kelasi yil yangi yil yaqinlashgani sari hamma bolalarning ko‘zi osmonda. Yana quyosh chiqib kunlar isib ketsa, Qorbobodan ayrilib qolishdan qo‘rqib pichirlab duolar qilamiz. Bir kuni dars paytida sinfimizdagi erkatoy qiz Xayrixon xiqqillab yig‘lab qoldi. Sababini so‘ragan ustozga: “Ertaga bayram, qor yog‘madi. Qorbobomiz yana erib ketadi”, dedi. Bir-ikkimiz unga jo‘rovoz bo‘ldik. Avvaliga jilmayib turgan ustozimiz boshimizni silab yupatishga tushdi. Bu gal issiq bo‘lsa ham keladi, yig‘lamanglar, hamma bolalarga sovg‘a olib keladi. Erimaydigan Qorboboni chaqiramiz, hamma chiroyli kiyinib kelsin. Qorbobo bilan birga raqs o‘ynaymiz”, dedi.
Biz kutgan hayajonli kun keldi. Biz tengi bolajonlar chor-atrofga qarab kimnidir kutishardi... Shunda soqollari ko‘ksiga tushgan, yaltiroq choponlari o‘ziga yarashgan Qorbobo davramizga kirib keldi. Quvnab raqs o‘ynadik. Sovg‘alar ulashdi. Eng yodimizda qoladigan bayram bo‘ldi. Ta’til tugab maktabga qaytdik. Hamma o‘z uyida bo‘lib o‘tgan bayram, mehmonlar, sovg‘alari haqida to‘lib-toshib gapirardi. Bir chekkada indamay o‘tirgan ustozimizning qizi Gulsaraning yoniga bordim. “Sen nega gapirmayapsan, nimadan xafasan?” dedim. U ko‘ziga yosh olib: “Dadam bayramga deb yig‘ib yurgan pullariga sovg‘a olibdi...” dedi. Shunda Qorboboning ustozimizga o‘xshagan chehrasi ko‘z oldimga keldi...
Mehribon ustozimiz Tojirali Dadajonovning oxiratlari obod bo‘lsin!