СЕН ЙЎҚСАН ФАҚАТ
Адиба УМИРОВА
СЕН ЙЎҚСАН ФАҚАТ
Кўнгил, нега чеҳранг очилмас,
Аллалаб ҳам ухлатолмайман.
Биргамиз-у бегонадаймиз
Кўз ёшларим тўхтатолмайман.
Ким билансан?.. Қайдасан, ахир,
Атай дилим ғашлаяпсанми?
Индамасдан ёт ҳаёт билан
Ё бошқача яшаяпсанми?
Севганларинг бари ёнингда,
Ғамхўрларинг кўрсатиб шафқат.
Ҳамма нарса бисёр дунёда
Нетай, ёлғиз сен йўқсан фақат!
Умримдан тез пишиб етдингми,
Саробмисан мастоналарга?
Орзуларинг топталиб бир-бир
Қолдингми тош остоналарда?
Ғамгинликдан ҳолдан тойдингми,
Мени қўйвор: Нозик ва ёшман.
Сенга яхши бўлар, эҳтимол,
Юрагимдан юлиб ташласам.
Севгим қайтар, оромим қайтар,
Яқинмиз-у қўл етмас аттанг!
Нима қилсам кулиб яйрайсан,
Кўнглим сени қандай овутай?..