ҲАР КЎНГИЛДА ОЛОВ БОР...

Қўчқор НОРҚОБИЛ

ҲАР КЎНГИЛДА ОЛОВ БОР...

ҳикоя

Кўп қаватли уйнинг тилсимқулф умумэшиги олдида анчадан бери совуқда дилдираган кўйи бир қучоқ қип - қип қизил атиргул кўтариб турган бола Расуловнинг хизмат машинаси тўхташи ҳамона улов рақамига синг солиб, афтини жийирди.

– Ҳа, ичкарига киролмаяпсанми? – Орқа ўриндиқдан салобат ила тушиб келган амаки ўсмирга қизиқсиниб боқди.

– Сиз тўртинчи қават, ўн олтинчи хонадонда яшайсизми?, – бола тумшайиб саломни ҳам канда қилди.

– Шундай!

– Манови гуллар Сизга! Хотинингизни табриклаб қўяркансиз.

Расулов депсиниб олди:

– Нима-а-а-а?!

– Айтдим-ку, хотинингизга!

– Ҳой, тирмизак, нималар деяпсан? Сенга буни ким берди?

– Эеей, олинг қўлингизни? Нега буғасиз?! Мен қаердан билай?!– Чийиллади бола ва эркакнинг дасту ҳамласидан юлқиниб чиқди, ўзини нарироққа олиб, нимадир деб ғудранди. Камига унга қарата қўлини “Гаитаёқ” қилиб кўрсатди-да, зинғиллаб жунаб қолди.

Расуловнинг эси кирди- чиқди бўлди. Ёқутдай товланган гулдаста ичидаги буклоғлиқ қоғозга кўзи тушди. Қўли қалтираб шоша - пиша очиб ўқиди: “Ассалому алайкум, Отажоним! Онажонимни табриклаб қўйинг. Бугун туғилган куни. Биз келинингиз билан келиб кетдик. Биламан, ишингиз кўп... Ёдингиздан чиқиши мумкин, шунинг учун эслатай дедим.

Сизни яхши кўрамиз, Отажоним! Бахтимизга соғ бўлинг!”

Расуловнинг ич - эти увишди. Борлиғини уят ҳисси қоплади. Хотини, оиласи, айниқса, ўғли Рустамнинг олдида ўзини айбдордай, одамгарчилиги йўқ қуруқ бир суврат каби ҳис этиб ичкарига кирди. Лифт тугмасини журъатсиз босди. Ойнадеворга суянди. Бугунги бир кунлик иш тарзи сонияда кўз олдидан зипиллаб ўтди; ҳорижий компания ходимлари билан учрашув белгиланган мажлисхонага кўрсанг кўзинг ўйнайдиган анойи гулсават келтиришди — бунга Расуловнинг ўзи бош - қош бўлди. Вазирликда ишлайдиган Ҳурматхўжаевнинг туғилган кунига зарчапон ҳамда ўзи сўлиса ҳам ҳиди ўлмайдиган антиқа гулдаста харид қилишди. Танишининг “Нозиккина Одами” учун машҳур қўшиқчи концертига чипта излаб, кимларгадир уззу кун ўлиб - тирилиб қўнғироқ қилди. Иш вақти тугагач, Фалончи Писмодончиевичнинг раъйини қайтаролмай, театрга бирга тушиб, бўлар бўлмас, ит кулар кулмас комедия томоша қилди. Мана энди, тунни ярим қилиб уйга қайтаяпти...

“Ахир чиндан ҳам иш кўп бўлди-да”, – ўзини овутмоқчи бўлди у. Бироқ лифт очилган чоғда бошқа бир ўй беҳол қилди: “Мен хотинимга қачон гул совға қилган эдим, қай маҳал уни бирор концерт ёки театрга олиб тушдим?..” Эслай олмади... Йўқ, эслай олмади...

... Аёли эшик очди ва эсанкираб қолди. Эрининг қўлидан меҳр гулхани тимсолида ловуллаб ёнаётган гулдастани оларкан, ўзини тутолмади; мижжаларида ёш қалқди, кўксига бош қўйди.

Расулов аллахиёл бўлди. Хотинининг кўнглида шу лаҳза нимадир гуриллаб оташ олгани, унинг тафти ҳамма - ҳамма нарсадан, барча югур - югурлар, иш, мансабу мартабадан, ҳатто бу дунёи даврондан ҳам ҳузур - ҳаловатли ва ёқимли эканлигини англаётгандай эди... Расуловнинг хаёлидан яна кўп нарсалар ўтгандир эҳтимол, бу ёғини ёзиб ўтиришим ортиқча, бироқ...

Бироқ, мен мана шу олов ҳеч қачон ўчмаслигини истайман!

21. 02. 2025 йил.